Башкирские песни / Башҡортса йырҙар / Bashkir songs
Таң йылышып, урлап килде, тын ғына, Йоҡо сиген, һыҙыҡтарын юйҙы. Ҡалабыҙ ҙа, ғәҙәттәгесә, яҡшы ғына, Томан менән ҡапланды, иҫке көн кеүек. Биналар күренмәй, тик һындар ғына, Һәр аҙым – бушлыҡҡа атылғандай. Маҡсаттар онотолған, яуаптар юҡ ҡына, Ел яңы хыялды һөйләй, ялҡынланып. Томанлы зона, ысынбарлыҡ ирегән ер, Һәр тауыш – сер һәм һорау. Йән, ҡош кеүек, ҡафаста тынған ер, Күрә алмай юлын, ҡаянан аҫҡа ҡарап. Бында ваҡыт – әсир, өмөт – күләгә, Йөрәк кенә белә, ҡайҙа таң. Томанлы зонала үтә көн дә, Яңы көн алып килә үҙенең серле яҡтылығын. Ә ҡайҙандыр, аҡ япма артында, Яңғырай мотив, таныш һәм ят. Элекке замандың эхоһы кеүек, Хәтерләтә үткән көндәрҙе, ҡабат-ҡабат. Ҡысҡырыу түгел, илау түгел, ә тын, серле саҡырыу, Күңелдең иң тәрәндәренә үтеп инә. Һәм ошо ҡараңғылыҡта, башҡа нигеҙ юҡта, Барлыҡҡа килә аңлашылмаған картиналар. Томанлы зона, ысынбарлыҡ ирегән ер, Һәр тауыш – сер һәм һорау. Йән, ҡош кеүек, ҡафаста тынған ер, Күрә алмай юлын, ҡаянан аҫҡа ҡарап. Бында ваҡыт – әсир, өмөт – күләгә, Йөрәк кенә белә, ҡайҙа таң. Томанлы зонала үтә көн дә, Яңы көн алып килә үҙенең серле яҡтылығын. Әйҙә, тирә-яҡта тик һоро япма булһын, Әйҙә, күренмәһен, нимә бар икән мөйөштә. Беҙ эҙләйбеҙ мәғәнә, беҙ эҙләйбеҙ алыҫты, Ошо серле, күләгәле ҡыйыҡ аҫтында. Ҡайҙа булһаҡ та, мөһиме юҡ, мөһиме – эстә, Ул ут, ул һүнмәйәсәк беҙҙә. Һәм хатта томанда, ошо ҡараңғылыҡта, ҡара, Беҙ дауам итәбеҙ үҙебеҙҙең Рассвет прокрался, как вор, неслышно, Размыл границы, где кончался сон. И город наш, привычно, но нелишне, Окутал дымкой, словно старый клон. Не видно зданий, только силуэты, И каждый шаг – как будто в пустоту. Забыты цели, стерты все ответы, Лишь ветер шепчет новую мечту. Туманный сектор, где реальность тает, Где каждый звук – загадка и вопрос. Душа, как птица, в клетке замирает, Ища свой путь сквозь призрачный откос. Здесь время – пленник, а надежда – тень, И только сердце знает, где рассвет. В туманном секторе проходит день, И новый день несет свой тайный свет. А где-то там, за пеленой седой, Звучит мотив, знакомый и чужой. Как будто эхо прошлой чередой, Напоминает о былой порой. Не крик, не стон, а тихий, странный зов, Что проникает в самые глубины. И в этой мгле, где нет других основ, Рождаются неясные картины. Туманный сектор, где реальность тает, Где каждый звук – загадка и вопрос. Душа, как птица, в клетке замирает, Ища свой путь сквозь призрачный откос. Здесь время – пленник, а надежда – тень, И только сердце знает, где рассвет. В туманном секторе проходит день, И новый день несет свой тайный свет. И пусть вокруг лишь серая вуаль, И пусть не видно, что там за углом. Мы ищем смысл, мы ищем свою даль, Под этим странным, призрачным зонтом. Неважно, где мы, важно, что внутри, Тот огонек, что не погаснет в нас. И даже в тумане, в этой мгле, смотри, Мы продолжаем свой нелегкий час. Туманный сектор, где реальность тает, Где каждый звук – загадка и вопрос. Душа, как птица, в клетке замирает, Ища свой путь сквозь призрачный откос. Здесь время – пленник, а надежда – тень, И только сердце знает, где рассвет. В туманном секторе проходит день, И новый день несет свой тайный свет.
Таң йылышып, урлап килде, тын ғына, Йоҡо сиген, һыҙыҡтарын юйҙы. Ҡалабыҙ ҙа, ғәҙәттәгесә, яҡшы ғына, Томан менән ҡапланды, иҫке көн кеүек. Биналар күренмәй, тик һындар ғына, Һәр аҙым – бушлыҡҡа атылғандай. Маҡсаттар онотолған, яуаптар юҡ ҡына, Ел яңы хыялды һөйләй, ялҡынланып. Томанлы зона, ысынбарлыҡ ирегән ер, Һәр тауыш – сер һәм һорау. Йән, ҡош кеүек, ҡафаста тынған ер, Күрә алмай юлын, ҡаянан аҫҡа ҡарап. Бында ваҡыт – әсир, өмөт – күләгә, Йөрәк кенә белә, ҡайҙа таң. Томанлы зонала үтә көн дә, Яңы көн алып килә үҙенең серле яҡтылығын. Ә ҡайҙандыр, аҡ япма артында, Яңғырай мотив, таныш һәм ят. Элекке замандың эхоһы кеүек, Хәтерләтә үткән көндәрҙе, ҡабат-ҡабат. Ҡысҡырыу түгел, илау түгел, ә тын, серле саҡырыу, Күңелдең иң тәрәндәренә үтеп инә. Һәм ошо ҡараңғылыҡта, башҡа нигеҙ юҡта, Барлыҡҡа килә аңлашылмаған картиналар. Томанлы зона, ысынбарлыҡ ирегән ер, Һәр тауыш – сер һәм һорау. Йән, ҡош кеүек, ҡафаста тынған ер, Күрә алмай юлын, ҡаянан аҫҡа ҡарап. Бында ваҡыт – әсир, өмөт – күләгә, Йөрәк кенә белә, ҡайҙа таң. Томанлы зонала үтә көн дә, Яңы көн алып килә үҙенең серле яҡтылығын. Әйҙә, тирә-яҡта тик һоро япма булһын, Әйҙә, күренмәһен, нимә бар икән мөйөштә. Беҙ эҙләйбеҙ мәғәнә, беҙ эҙләйбеҙ алыҫты, Ошо серле, күләгәле ҡыйыҡ аҫтында. Ҡайҙа булһаҡ та, мөһиме юҡ, мөһиме – эстә, Ул ут, ул һүнмәйәсәк беҙҙә. Һәм хатта томанда, ошо ҡараңғылыҡта, ҡара, Беҙ дауам итәбеҙ үҙебеҙҙең Рассвет прокрался, как вор, неслышно, Размыл границы, где кончался сон. И город наш, привычно, но нелишне, Окутал дымкой, словно старый клон. Не видно зданий, только силуэты, И каждый шаг – как будто в пустоту. Забыты цели, стерты все ответы, Лишь ветер шепчет новую мечту. Туманный сектор, где реальность тает, Где каждый звук – загадка и вопрос. Душа, как птица, в клетке замирает, Ища свой путь сквозь призрачный откос. Здесь время – пленник, а надежда – тень, И только сердце знает, где рассвет. В туманном секторе проходит день, И новый день несет свой тайный свет. А где-то там, за пеленой седой, Звучит мотив, знакомый и чужой. Как будто эхо прошлой чередой, Напоминает о былой порой. Не крик, не стон, а тихий, странный зов, Что проникает в самые глубины. И в этой мгле, где нет других основ, Рождаются неясные картины. Туманный сектор, где реальность тает, Где каждый звук – загадка и вопрос. Душа, как птица, в клетке замирает, Ища свой путь сквозь призрачный откос. Здесь время – пленник, а надежда – тень, И только сердце знает, где рассвет. В туманном секторе проходит день, И новый день несет свой тайный свет. И пусть вокруг лишь серая вуаль, И пусть не видно, что там за углом. Мы ищем смысл, мы ищем свою даль, Под этим странным, призрачным зонтом. Неважно, где мы, важно, что внутри, Тот огонек, что не погаснет в нас. И даже в тумане, в этой мгле, смотри, Мы продолжаем свой нелегкий час. Туманный сектор, где реальность тает, Где каждый звук – загадка и вопрос. Душа, как птица, в клетке замирает, Ища свой путь сквозь призрачный откос. Здесь время – пленник, а надежда – тень, И только сердце знает, где рассвет. В туманном секторе проходит день, И новый день несет свой тайный свет.