Башкирская песня
Кемгә кәрәк ул хаҡлыҡ, Тамаҡҡа һөйәк булып ҡалған? Бында, Урал күккә ашҡанда, Башҡорт далаһы киңлек тапҡанда. Бында, аталар йыуан ерҙә ятҡанда, Ә балалар киләсәккә моңһоу ҡарағанда, Мин күрәм ялғанды, ул ағыу һымаҡ йәнде ҡыҫа, Ишетәм ирке менән сыҡҡан илауҙы. Ел йөрәккә камсы һуҡҡан һымаҡ, Ғәҙелһеҙлек, яуыз күләгә һымаҡ. Һәр тын алыу – үс алыу ҡысҡырыуы һымаҡ, Үҙгәреште көтмәй йығылғандар өсөн. Улар ҡысҡыра үткән быуаттарҙан, көл-күмерҙән, Ерҙе ҡанға буяғандар тураһында, Хаҡлыҡты баҡыр тәңкәгә алмаштырғандар, Ғәҙеллекте тупраҡҡа күмгәндәр. Ләкин мин ышанам, язалау ваҡыты яҡын, Халыҡ асыуы, тулҡын һымаҡ, Ялғанды, ул алдаҡҡа тулы йөрәктәргә ябышҡан, Йыуып төшөрөр. Ә ғәҙеллек, яҡты ҡояш һымаҡ, Тағы ла ошо ер өҫтөнән балҡып сығыр, Ә хаҡлыҡ, саф һәм имен, Көтөү өсөн йөрәктәрҙе ышаныс менән тултырыр. Ата-бабалар ҡаты ҡарағанын һиҙәм, Һәм көтәләр, мин бирешмәйем, хыянат итмәйем, Һәм һуңғы тынға тиклем көрәшермен, Беҙгә ҡалдырылған хаҡлыҡ өсөн. Кому скажи нужна такая правда, Что костью в горле у молчащих встала? Здесь, где Урал в небеса уходит, Где степь башкирская простор находит. Здесь, где отцы в земле сырой лежат, А дети смотрят в будущее с болью, Я вижу ложь, что душит, словно яд, И слышу стон, что рвется на свободу. Как будто плетью бьет по сердцу ветер, Несправедливость, словно злая тень. И каждый вздох – как будто крик отмщенья, За тех, кто пал, не дождавшись перемен. Они кричат из прошлого, из пепла, О тех, кто землю кровью обагрил, Кто правду подменил монетой медной, И справедливость в прах похоронил. Но верю я, что час расплаты близок, Что гнев народный, словно бурный вал, Снесет всю ложь, что так коварно липнет, К сердцам, уставшим от обмана шквала. И справедливость, словно солнце ясное, Взойдет над этой землей опять, И правда, чистая и безопасная, Наполнит души верой, чтобы ждать. Я чувствую, как предки смотрят строго, И ждут, что я не сдамся, не предам, И буду биться до последнего вздоха, За правду, что завещана всем нам.
Кемгә кәрәк ул хаҡлыҡ, Тамаҡҡа һөйәк булып ҡалған? Бында, Урал күккә ашҡанда, Башҡорт далаһы киңлек тапҡанда. Бында, аталар йыуан ерҙә ятҡанда, Ә балалар киләсәккә моңһоу ҡарағанда, Мин күрәм ялғанды, ул ағыу һымаҡ йәнде ҡыҫа, Ишетәм ирке менән сыҡҡан илауҙы. Ел йөрәккә камсы һуҡҡан һымаҡ, Ғәҙелһеҙлек, яуыз күләгә һымаҡ. Һәр тын алыу – үс алыу ҡысҡырыуы һымаҡ, Үҙгәреште көтмәй йығылғандар өсөн. Улар ҡысҡыра үткән быуаттарҙан, көл-күмерҙән, Ерҙе ҡанға буяғандар тураһында, Хаҡлыҡты баҡыр тәңкәгә алмаштырғандар, Ғәҙеллекте тупраҡҡа күмгәндәр. Ләкин мин ышанам, язалау ваҡыты яҡын, Халыҡ асыуы, тулҡын һымаҡ, Ялғанды, ул алдаҡҡа тулы йөрәктәргә ябышҡан, Йыуып төшөрөр. Ә ғәҙеллек, яҡты ҡояш һымаҡ, Тағы ла ошо ер өҫтөнән балҡып сығыр, Ә хаҡлыҡ, саф һәм имен, Көтөү өсөн йөрәктәрҙе ышаныс менән тултырыр. Ата-бабалар ҡаты ҡарағанын һиҙәм, Һәм көтәләр, мин бирешмәйем, хыянат итмәйем, Һәм һуңғы тынға тиклем көрәшермен, Беҙгә ҡалдырылған хаҡлыҡ өсөн. Кому скажи нужна такая правда, Что костью в горле у молчащих встала? Здесь, где Урал в небеса уходит, Где степь башкирская простор находит. Здесь, где отцы в земле сырой лежат, А дети смотрят в будущее с болью, Я вижу ложь, что душит, словно яд, И слышу стон, что рвется на свободу. Как будто плетью бьет по сердцу ветер, Несправедливость, словно злая тень. И каждый вздох – как будто крик отмщенья, За тех, кто пал, не дождавшись перемен. Они кричат из прошлого, из пепла, О тех, кто землю кровью обагрил, Кто правду подменил монетой медной, И справедливость в прах похоронил. Но верю я, что час расплаты близок, Что гнев народный, словно бурный вал, Снесет всю ложь, что так коварно липнет, К сердцам, уставшим от обмана шквала. И справедливость, словно солнце ясное, Взойдет над этой землей опять, И правда, чистая и безопасная, Наполнит души верой, чтобы ждать. Я чувствую, как предки смотрят строго, И ждут, что я не сдамся, не предам, И буду биться до последнего вздоха, За правду, что завещана всем нам.